جملات زیر را برای بچه‌ها می‌خوانیم و از آنها می‌خواهیم آن را کامل کنند؛ کلماتی را که زیرشان خط کشیده شده، با اشاره به بچه‌ها می‌گوییم تا آنها را حدس بزنند:
« ما اطرافمان نعمت‌های زیادی داریم؛ اما چون دقتمان به آنها کم است، نعمت‌ها را کمتر می‌بینیم و شکرمان کم می‌شود و غرغرمان زیاد می‌شود. ما با درست دیدن نعمت‌ها و خوب شنیدن آنها، از داشتن آنها لذت می‌بریم و می‌گوییم: به به! »
سپس نعمت‌ها را در قالب عبارات کوتاه می‌گوییم و به آنها اشاره می‌کنیم تا بچه‌ها بگویند «به به»؛ مانند چه بدن سالمی، چه چشم‌های بینایی، چه گوش‌های شنوایی و … . این فعالیت تمرینی برای دیدن نعمت‌ها و زیبایی‌هاست.
به طور کلی «نمایش بی‌صدا»[1] به هدف سوره حمد مرتبط است از این منظر که بچه‌ها متوجه می‌شوند داشتن قدرت تکلم و کلام، چقدر خوب و مفید و زیباست که البته این امر با تذکر و القای ما در ذهن دانش‌آموزان شکل می‌گیرد. بنابراین «نمایش بی‌صدا» با این شرط که بچه‌ها فایده و زیبایی قدرت تکلم را درک کنند، می‌تواند از جمله فعالیت‌های خوب سوره حمد باشد.
[1] که در عرف به آن «پانتومیم» گفته می‌شود.
