قانون حمایت از محرومان و توجه به کمبودهای دیگران در همه جا جاری است. مادربزرگ در خانه‌اش، پیرمردی ایستاده در اتوبوس، دوستی با پای گچ گرفته در مدرسه، خانمی با وسایل سنگین در خیابان، بچه کوچکی که زمین خورده و … . نقش‌های مختلف و موقعیت‌های گوناگونی را مثال می‌زنیم و بعد از بچه‌ها می‌خواهیم نحوه کمک‌رسانی به انسان‌های کم‌توان را در هر موقعیت حدس بزنند. می‌توانیم این فعالیت را به صورت عملی و نمایشی انجام دهیم تا جذابیت و اثرگذاری آن چند برابر شود. یعنی به جای نام بردن یا نوشتن موقعیت‌ها، نقش یک فرد نیازمند را بازی کنیم و دانش‌آموزان هم کمک‌های خود را به صورت عملی نشان دهند. به طور کلی ایفای نقش ما برای بچه‌ها بسیار تاثیرگذار و خوشایند است. حتی یک نفر از اولیای مدرسه هم می‌تواند نقش انسان بی‌تفاوت به کمبودهای دیگران را با بستن چشم‌ها و یا فروکردن پنبه در گوش‌هایش بازی کند. خوب است به نحوی این فعالیت با نماز مرتبط شود؛ مثلا در محیط نمازخانه اجرا شود و یا بعد از انجامش همه با هم به نماز جماعت برویم.
این فعالیت که در بخش «محتوای آموزشی» فصل «پایه دوم» توضیح داده شده است برای پایه‌های بالاتر نیز مناسب است و امکان انجام این فعالیت با کلاس سومی‌ها نیز وجود دارد.
