پاهای بچه‌ها را می‌بندیم و از آنها می‌خواهیم کارهایی را انجام بدهند؛ مثلا از یک سمت کلاس به سمتی دیگر بروند. با این کار بچه‌ها سختی نداشتن دو پا را درک خواهند کرد. پس از این بازی، خدا را به خاطر این نعمت که در اختیار ما قرار داده شکر می‌کنیم و توجه بچه‌ها را به این نعمت خدا جلب می‌نماییم. ابراز دعایی و شکر نعمت در پایان همه فعالیت‌های سوره توحید ضرورت و موضوعیت دارد.
