به نام خدا
من پای عهد خود با بابای خویش ماندم
چون کوه ایستادم من خوب درس خواندم
می‌خواست زندگی را در دست من گذارد
می‌خواست چشم‌هایم از دست غم نبارد!
مادر برای من خواند یک قصه از بهاران
می‌گفت: «آسمان باش، در چشم توست باران»
آموزگار می‌گفت: «این دانه هم ثمر داد!
از همّت تو فرزند این خاک می‌شود شاد!»
هر کس دلیل خوبی آورده بود، امّا
دیدم دلم دلیلی می‌خواست ناب و یکتا
زیباترین دلیلِ این درس، بندگی بود!
پس «بیّنه» برایم گلبانگ زندگی بود
شاعر: بتول محمدی
