امام حسن(ع) و امام حسین(ع) کودک بودند که مریض شدند. پبغمبر اکرم(ص) به دیدن ایشان آمد. وقتی حال آن‌ها را دید خطاب به امیرالمومنین(ع) فرمود: «خوب است شما برای شفای فرزاندانتان نذر کنید.»
امیرالمونین علی(ع) نذر کردند اگر فرزندانشان شفا پیدا کردند سه روز پی در پی روزه بگیرند.
حضرت زهرا(س) و حسنین(ع) نیز این نذر را تبعیت کردند، حتی فضه خادم ایشان هم تبعیت کرد.
خداوند متعال عنایت کرد و این دو نور دیده‌ی پیغمبر(ص) شفا یافتند.
روز چهارم بود که پیغمبر(ص) آمدند به بچه‌ها سری بزند، دیدند رنگ پریده و لرزان هستند.
پرسیدند: «علی جان! این چه حالی است که بچه‌ها دارند؟» پاسخ داد: «یا رسول الله سه شبانه روز است که ما با آب افطار می‌کنیم و غذایمان را به یتیم, اسیر و مسکین می‌بخشیم.»
پیغمبر اسلام(ص) دست مبارکشان را به سوی آسمان بلند کردند و دعا کردند. خداوند هم سوره مبارکه انسان را نازل فرمودند.
ما از این داستان می‌فهمیم که اهل بیت(ع) چقدر اهل بخشش بودند و دیگران را به خود ترجیح می‌دادند.
