چشمان نیلوفر به صفحه نمایشگر آسانسور بود و مدام می گفت: زود باش،زود باش برو بالا!
پدر سر نیلوفر را نوازش کرد و گفت: دخترم مثل اینکه خیلی عجله داری؟! حتما خوشحالی از اینکه به خانه عمه می‌رویم و مادربزرگ را هم آنجا می بینی!
نیلوفر با هیجان جواب داد: بله بابا، دلم برای مادر بزرگ مهربانم تنگ شده ، اما دوست دارم زودتر برسم تا کیف جدیدم را به زینب نشان بدهم.
نیلوفر زنگ در آپارتمان عمه اش را به صدا در آورد. زینب در را باز کرد و با خوشحالی صورت نیلوفر را بوسید… او از نیلوفر خواست برای بازی به اتاقش بروند. نیلوفر کیفش را به زینب نشان داد و گفت: کیفم را ،ببین چقدر قشنگ است! تازه زیپش هم یک آویز دارد. تو هم کیف به این قشنگی داری؟
زینب گفت: آره کیفت خیلی خوشگل است، اما کیف من ساده است و مثل مال تو آویز ندارد.
نیلوفر گفت: اگر تو هم کیفت قشنگ بود، با هم خاله بازی می کردیم.
زینب از حرف نیلوفر ناراحت شد و گفت: خب من هم چند تا عروسک خوشگل دارم که تو نداری!
کم کم صدای بگو مگوهای زینب و نیلوفر بلند شد و تا اتاق پذیرایی رسید. مادربزرگ صدای بچه‌ها را شنید و رفت ببیند چه اتفاقی افتاده است. زینب و نیلوفر هر کدام یک طرف اتاق نشسته بودند و همچنان داشتند با داد و فریاد از وسایل خودشان تعریف می کردند. مادربزرگ گفت: بچه های گلم چه شده است؟چرا به جای بازی داد و فریاد می‌کنید؟
نیلوفر با ناراحتی گفت: مادربزرگ ! زینب می گوید من کلی عروسک دارم، اما تو نداری!
زینب از حرف نیلوفر لجش گرفت و گفت: اول خودت گفتی من کیف قشنگ دارم، اما تو از این کیف ها نداری!
مادربزرگ با دقت به حرف های آنها گوش کرد و گفت: خب! من فکر می کنم این حرف های بی نتیجه را کنار بگذاریم. چون معلوم است که هیچ کدام تان از این وضعیت خوشحال نیستید، در صورتیکه من می دانم شما چقدر همدیگر را دوست دارید و همیشه با هم بازی های خوب می کنید.
نیلوفر کمی فکرد کرد و فهمید نباید با کیفش به زینب پز می داد. زینب هم از حرفهایی که زده بود پشیمان شده بود و دلش می خواست نیلوفر از دستش عصبانی نباشد. مادر بزرگ گفت: دخترهای گل من، هیچوقت برای چیزهای بی ارزش با هم دعوا نکنید. اصلا مقایسه کردن وسایلی که دارید، درست نیست!
نیلوفر سرش را پایین انداخت و گفت: من اول اشتباه کردم، نمی دانستم پز دادن کار بدی است.
زینب به نیلوفر لبخند زد و زیر لب گفت: من هم همینطور مادر بزرگ.
مادر بزرگ گفت: آفرین به نوه های عاقلم. بیایید با هم درباره کارهای خوبی که انجام می دهید صحبت کنید. مثلا کدام یک از شما حرف گوش کن تر است، یا به مادرش بیشتر کمک می کند. این مقایسه ها خوب است و باعث می شود کارهای باارزش را از هم یاد بگیرید.
نیلوفر گفت: شما بگویید الآن ما چه بازی با هم بکنیم؟
مادر بزرگ خندید و گفت: آنقدر شلوع کردید که یادم رفت بگویم، دو تا کتاب خیلی قشنگ برای شما گرفته ام که با کتاب هایی که تا حالا داشته اید فرق می کند.
نیلوفر و زینب ذوق کردند و از خوشحالی، صورت مادر بزرگ شان را بوسیدند. مادر بزرگ گفت: زینب جان برو کیفم را بیاور تا هدیه ها را به شما بدهم.
زینب به سرعت کیف مادر بزرگش را از توی اتاق پذیرایی آورد و باکنیلوفر منتظر ماند، هدیه ها را از دست مادر بزرگ مهربانشان بگیرند.
مادربزرگ دو تا کتاب تصویری به بچه‌ها داد و گفت: توی هر صفحه کتاب، عکس چند حیوان مختلف هست. شما باید عکس ها را با هم مقایسه کنید و فرق ها و شباهت هایشان را پایین همان صفحه، در جای مخصوص خودش بنویسید.
زینب با ذوق و شوق کتابش را ورق زد و با دیدن عکس های زیبا و رنگارنگ کتابش گفت: چه بازی آموزنده ای! مادر بزرگ خیلی ممنون.
نیلوفر گفت: ممنون مادر بزرگ. من و زینب به شما قول می دهیم مثل بچه کوچولوها به چیزهایی که داریم پز ندهیم و دیگر با هم دعوا نکنیم.
زینب دو تا مداد آورد و یکی را به نیلوفر داد. آنها مشغول مقایسه عکس حیوانات شدند و قسمت فرق ها و شباهت های چند صفحه از کتاب را پر کردند. یک ساعت بعد مادر زینب از او و نیلوفر خواست برای خوردن شام به اتاق پذیرایی بیایند. آن شب بچه ها فرق بین چیزهای با ارزش و بی ارزش را به خوبی یاد گرفتند و فهمیدند دوستی و مهربانی با هم، از داشتن بعضی چیزهایی که دارند، خیلی بهتر است.
