بسم الله الرحمن الرحیم
احمد هفت سال دارد و تقریبا خواندن و نوشتن را یادگرفته. حدود 40 روز است که به خاطر ویروس کرونا مثل بقیه مردم در خانه مانده است. سعی می کند خودش را سرگرم کند. برنامه تلویزیون دیدن دارد که ساعتش بیشتر از سابق شده. نرمش می کند و فرم های تکواندو را هم مرور می کند. بازی می کند حتی با مادرش یک هفت سنگ دوتایی هم بازی می کنند. نماز هم زیاد می خواند و تندتند جایزه می گیرد. یک روز در میان فارسی و ریاضی هم تمرین دارد. برنامه خوراکی خوردن و کتاب خواندن و کمک کردن به مامان را هم دارد.
مامان یک کار جالبی که کرده همه کارهای احمد را مثل برنامه مدرسه اش بالای یک جدول نوشته. بعد هر روز را تاریخ زده و برای هر برنامه ای که احمد انجام می دهد یک تیک جلوی تاریخ همان روز می زند. چند تا نقاشی ساده هم از احمد در حال نماز خواندن و ورزش کردن و نوشتن تکالیف کنار جدول برنامه ریزی کشیده و برنامه را به در اتاق چسبانده.
یک شب که بعد از تلویزیون دیدن رختخواب ها را پهن کرده بودند و احمد می خواست برود بخوابد مامان از احمد درباره اتفاقات خوبی که در مدت در خانه ماندنش افتاده سوال کرد.
احمد گفت مثلا مریض نشده ام. بیرون نرفته ام و مراقب بوده ام کسی مریض نشود.
مامان ادامه داد: کلی نماز خوانده ای! کلی مشق نوشته ای ! کلی ورزش کرده ای قبلا که هر روز ورزش نمی کردی! کلی جایزه گرفته ای! کاردستی درست کرده ای! به من کمک کرده ای! روخوانی ات خیلی بهتر شده! برای بابا تولد گرفته ایم! کلی خوراکی خورده ایم! موهای تو و علی را کوتاه کرده ایم و کلی سرگرم شده ایم!
احمد با سر تایید می کرد و پدر هم چند بار به او آفرین گفت. پدر ادامه داد: احمد جان می بینی در خانه ماندن خیلی هم بد نیست. کلی اتفاقات خوب برایت افتاده. خدا در سوره حمد گفته آدم می تواند کاری کند که همیشه بهش خوش بگذرد و خوشحال باشد و هر اتفاقی او را خوشحال کند. بعد همه اش فکر می کند چقدر همه چیز خوب است چقدر خوب که خانه مانده است و اینهمه کار انجام داده است.
نویسنده : خانم کندی
