از دانش‌آموزان می‌خواهیم تا به صورت دایره بایستند. تعدادی کلمات متضاد انتخاب می‌کنیم. روی هر تکه چسب کاغذی یک کلمه می‌نویسیم و آن را به پیشانی دانش‌آموزان می‌چسبانیم. آنها باید بدون اینکه حتی یک کلمه با هم صحبت کنند، در کنار متضاد خود بایستند. قاعده فعالیت این است که دانش‌آموزان کشف کنند بدونِ اینکه با هم صحبت کنند، چگونه می‌توانند از طریق مشاهده مثلاً با اشاره چشم یا دست یا نگاه کردن در عینک دوستانشان، به نتیجه برسند. البته ما به عنوان مربی نباید آنها را راهنمایی کنیم. سپس برگه‌ها را از روی پیشانی برداشته و هر جفت متضاد درباره ویژگی‌های خودشان مطالبی بیان کنند. مثلاً دانش‌آموز شب میگوید: شب تاریک است. دانش‌آموز روز سریع میگوید: روز روشن است. دانش‌آموز شب میگوید: شب پُر از سکوت است. دانش‌آموز روز میگوید: روز پُر از هیاهو و حرکت است و … تا جایی که بتوانند گفتگو را ادامه می‌دهند و سپس نوبت دو نفر بعدی می‌شود. کلمات متضاد از قبیل: پُرکاری و کم کاری، تنبلی و پر انرژی بودن، دوستی و دشمنی، خوشحالی و ناراحتی، توانایی و ناتوانی، بیماری و سلامتی، دانایی و نادانی، با فکر و بی فکر دیدن و ندیدن، شنیدن و نشنیدن، توجه کردن و توجه نکردن، دوراندیش بودن و دور اندیش نبودن و … . طی این فعالیت دانش‌آموزان با انواع رخدادها و فواید و مضرات هر یک آشنا می‌شوند.
منو
