کاغذهای کوچکی که روی هر کدام یک دستور یا نام یک شیء نوشته شده است را آماده می‌کنیم. خوب یا بد بودن انجام زیاد دستورات یا داشتن تعداد زیاد اشیا باید برای دانش‌آموزان بدیهی باشد. مواردی مثل شب‌ها مسواک زدن، پسته را با دندان شکستن، تشکر کردن از مادر، دست زدن به تیغ کاکتوس، خوردن غذای داغ و … نمونه‌هایی از این دست هستند. کاغذها را تا کرده و درون یک ظرف قرار می‌دهیم. به بچه‌ها می‌گوییم، هرکس آزادانه یک عدد انتخاب کند تا با توجه به آنها یک بازی انجام بدهیم. اعداد انتخابی نباید تکراری باشند. خوب است هرکس عددی را که انتخاب می‌کند، کنار اسمش روی تخته بنویسد. اغلب بچه ها با مقایسه عدد خود با دیگران تمایل دارند اعداد بزرگ‌تری را انتخاب کنند. از آنها می‌خواهیم هنگام انتخاب عدد به این فکر کنند که در پایان بازی با داشتن عدد بزرگتر شادتر خواهند بود یا عدد کوچکتر. با توجه نشان دادن ما نسبت به برخی اعداد به خاطر بزرگ بودن یا کوچک بودن شان بچه‌ها نسبت به انتخاب خود دچار تردید شده و کلاس هیجان بیشتری پیدا می کند. از دانش‌آموزانمان می‌خواهیم به ترتیب یک کاغذ از داخل ظرف بردارند و بگویند آیا دوست دارند به تعداد عددشان دستور روی آن را انجام دهند و یا از شیء مورد نظر داشته باشند؟
اجازه می‌دهیم در صورت تمایل عددشان را بسیار بزرگ یا بسیار کوچک کنند. مجموعه‌ی اعداد بسیار بزرگ و بسیار کوچک روی تخته را به عنوان اعداد شاد نامگذاری می‌کنیم.
