بابای من هر روز از صبح
مشغول کار رُفت و روب است
اصلا ندارد استراحت
وقتی که می آید غروب است
از در ،که می آید همیشه
در دست هایش قرص نانیست
در جیب های خالی او
صد اسکناس مهربانیست
یک خانه ی کوچک ولی دنج
ما در ته یک کوچه داریم
مازیر سقف خانه شادیم
ما در کنار هم بهاریم
هرگز نمی گویم به مادر
بابا چرا یک رفته گر شد؟
از کلّ ماشین های دنیا
پیکان چرا سهم پدر شد؟
اصلا نمی گویم چرا ما
یک خانه ی بهتر نداریم؟
یا مثل خیلی های دیگر
یک فرش زیباتر نداریم؟
هر چیز را امروز داریم
از لطف زحمت های باباست
در دفتر مشقم نوشتم :
او بهترین بابای دنیاست.
