نمایش «بی‌کلام»

مربی از یکی از دانش‌آموزان می‌خواهد مقابل کلاس بایستد و تنها با حرکات بدن و بدون کلام، صحنه کمک کردن در کارهای خانه را بازی کند. بچه‌ها باید حدس بزنند که او چه کار می‌کند. مربی ابتدا کاری را که دانش‌آموز باید انجام دهد به آرامی در گوش او می‌گوید. می‌توان نمایش بی‌کلام را به گونه‌ای دیگر انجام داد. مثلا مربی به بچه‌ها می‌گوید یکی در نقش پدر باشد که با انبوهی از خرید وارد خانه می‌شود و سه الی چهار نفر دیگر از دانش‌آموزان در نقش اعضای خانواده. حال با ورود پدر، هریک از اعضای خانواده باید خودشان فکر کنند که چطور می‌توانند کمک کنند و هرکدام به ترتیب یک کار بکنند.
طرح دیگر این است که با هم قرار است برای مردم نان بپزند و بفروشند. لذا به ترتیب هرکدام باید بگویند که چه کاری را انجام می‌دهند. از گفتن «من گندم‌های آماده کاشتن را می‌آورم»، «من برای پخش کردن بذرها روی زمین کمک می‌کنم»، و … شروع می‌شود تا در آوردن نان از تنور و دادن به مشتری و گرفتن پول. و به همین ترتیب می‌شود کارهای گروهی دیگری مثل کار انجام دادن برای یک مشتری که وارد کارگاه خیاطی یا نجاری می‌شود را اجرا کرد.